Je houdt het niet voor mogelijk, we zijn gevallen, ik heb alleen maar de schrik te pakken, maar die arme Maro is weer gewond geraakt. We dachten eerst dat het wel meeviel, hij was van de vensterbank gevallen, en liep hard weg. Maar toen het baasje, na het opruimen van de gevallen bloempot, ging kijken bij de katten, zat er een trillende, hijgende Maro in een hoekje. Hij liet zich troosten, ik heb hem ook goed gelikt en gewassen, en hij liep weer en ging later lekker slapen.
Maar niet lang, we werden na een half uur wakker door gegil en geblaas, en hij kon helemaal niet meer lopen. Weer werd hij rustig en liep weer. En dit zo een paar keer ’s nachts, dus de volgende dag moest Maro weer naar de dierenarts. Wat zielig, hij was pas geweest voor de inenting.
Oohh, het baasje en vrouwtje komen zonder tas en Maro terug. Ze hebben hem toch niet verloren! Nee, hij moet bij de dierenarts blijven en de volgende dag geopereerd worden. Hij heeft zijn knieband gescheurd en zijn knieschijf is nu los. Daarom heeft hij soms pijn, als de knieschijf verkeerd schiet!
Gelukkig, het baasje heeft Maro weer opgehaald. Maar hij is nu wel heel erg ziek en zielig. Hij houdt zich heel erg rustig en hoeft dan gelukkig niet in een hokje opgesloten te worden. Ook blijft hij netjes van de wond af en die gekke kap kan dus in de kast. En wat medicijnen betreft, hij staat bij het openen van het doosje al klaar, en laat alles in zijn bekje doen en slikt het braaf door. Het vrouwtje is hier blij mee, dat heeft ze met mij wel anders mee gemaakt.
Nu zijn we anderhalve week verder, Maro is opgeknapt, eet weer goed, en loopt steeds beter. Maar ik, ik heb er grijze haren van, gelukkig zie je die niet in mijn blonde vacht. Ik hoop dat hij nu wat voorzichtiger word. Ook voor de portemonnee van het baasje en vrouwtje, op deze manier blijft er echt geen geld over voor lekkere kattensnoepjes!
Verteld door een bezorgde Dante.
