zaterdag 6 november 2010

Gevaar

Ik ben gewend het zekere voor het onzekere te nemen, en heel erg voorzichtig te zijn. Er loeren veel gevaren om de hoek. Zeker dingen die veel lawaai maken. Het baasje begrijpt mij volkomen en zorgt ervoor dat ik mij altijd kan verstoppen. Het liefst achter de monitor van zijn computer, en anders achter de wasmachine. Een terug kerend lawaaiding is de stofzuiger, bij het woord al wil ik weg. En ja hoor, de monitor staat netjes iets naar voren en ik kan er achter. Ook na het lawaai blijf ik daar nog wel een uurtje zitten, je weet maar nooit. Maar die Maro! Dat gaat nog een keer mis. Hij probeert wel de snoer door te bijten, maar daar is hij nog wel even zoet mee. Ondertussen kan hij wel opgezogen worden, tenslotte is het ook een zwarte pluis, wel een beetje aan de grote kant, maar ja, er worden zoveel dingen uitgevonden, maxi stofzuigers kunnen er ook wel eens komen. Het brommende monster tegen houden helpt ook niet. Of zou hij misschien het baasje proberen te helpen,  ter compensatie, omdat hij zoveel rommel maakt. Ik weet het niet, maar sindsdien hij dit doet, zit ik nog angstiger achter die monitor. Wachtend op een gil van het zwarte mormel, het mormel wat ik eigenlijk ook niet wil missen. Dus Maro, pas op.
Ook het nieuwe espressoapparaat is gekocht om mij te pesten, ze hebben juist degene uitgezocht waarbij je omhoog vliegt van de schrik. Gelukkig is Maro bij dit ding wel voorzichtiger. Nu hoorde ik het vrouwtje laatst vertellen over een robot, die kan stofzuigen. Je zet het ding op de grond en hij gaat uit zichzelf het huis rond en zuigt alles op. Gelukkig is hij nogal prijzig en zal hij er niet zo snel komen. Ik moet er niet aan denken, dan kunnen ze wel een woning voor mij achter die monitor bouwen. 
Of ik moet Maro toch eens gaan helpen met die snoeren, samen zijn we vast eerder door die snoeren heen.  Ik begin wel vast mijn tanden en nagels te slijpen, je weet maar nooit.



Copyright © Thea Bekers 06-11-2010