Dit kan toch niet

Ik ben een nette fatsoenlijk kater. Ik let er goed op dat ik goed gewassen ben, mijn haren goed zitten, zodat ik niet voor schut sta. Nu, dan moet je Maro zien. Niet dat hij zich niet wast, dat hoor je zelfs in een andere kamer. Het is zijn uiterlijk! Het is net een onbeschaafde boerenpummel. Soms schaam ik me er voor, dat hij bij ons hoort. En zijn lopen! Arme benedenburen, gelukkig is de vloer van beton, en ligt er dikke vloerbedekking met een ondertapijt. Hij bonst door de kamer, gaat met een plof liggen. Het is net een lappenpop, hij zakt zo in elkaar. Ook als hij opgetild wordt, zal hij niets meegeven, net een zak aardappelen. Hij ligt graag op schoot, maar hoe! Een complete striptease is het. Nu slaap ik ook wel eens met mijn buik naar boven, maar dan ziet nog steeds alles er netjes uit, niet te vergelijken met die voddenbaal.

Samengevat: we hebben een allerliefste boerenpummel, lappenpop, zak aardappelen, voddenbaal in huis, en ook ik kan hem niet meer missen.

Copyright © Thea Bekers 10-12-2010

Gevaar

Ik ben gewend het zekere voor het onzekere te nemen, en heel erg voorzichtig te zijn. Er loeren veel gevaren om de hoek. Zeker dingen die veel lawaai maken. Het baasje begrijpt mij volkomen en zorgt ervoor dat ik mij altijd kan verstoppen. Het liefst achter de monitor van zijn computer, en anders achter de wasmachine. Een terug kerend lawaaiding is de stofzuiger, bij het woord al wil ik weg. En ja hoor, de monitor staat netjes iets naar voren en ik kan er achter. Ook na het lawaai blijf ik daar nog wel een uurtje zitten, je weet maar nooit. Maar die Maro! Dat gaat nog een keer mis. Hij probeert wel de snoer door te bijten, maar daar is hij nog wel even zoet mee. Ondertussen kan hij wel opgezogen worden, tenslotte is het ook een zwarte pluis, wel een beetje aan de grote kant, maar ja, er worden zoveel dingen uitgevonden, maxi stofzuigers kunnen er ook wel eens komen. Het brommende monster tegen houden helpt ook niet. Of zou hij misschien het baasje proberen te helpen,  ter compensatie, omdat hij zoveel rommel maakt. Ik weet het niet, maar sindsdien hij dit doet, zit ik nog angstiger achter die monitor. Wachtend op een gil van het zwarte mormel, het mormel wat ik eigenlijk ook niet wil missen. Dus Maro, pas op.

Ook het nieuwe espressoapparaat is gekocht om mij te pesten, ze hebben juist degene uitgezocht waarbij je omhoog vliegt van de schrik. Gelukkig is Maro bij dit ding wel voorzichtiger. Nu hoorde ik het vrouwtje laatst vertellen over een robot, die kan stofzuigen. Je zet het ding op de grond en hij gaat uit zichzelf het huis rond en zuigt alles op. Gelukkig is hij nogal prijzig en zal hij er niet zo snel komen. Ik moet er niet aan denken, dan kunnen ze wel een woning voor mij achter die monitor bouwen. 

Of ik moet Maro toch eens gaan helpen met die snoeren, samen zijn we vast eerder door die snoeren heen.  Ik begin wel vast mijn tanden en nagels te slijpen, je weet maar nooit.

Copyright © Thea Bekers 06-11-2010

Wat zielig!!!!

Het baasje is even weg. En ik hoor een klap. En een gemiauw! Wat gebeurt er nu, en waar is die kleine Maro? Ik weet niet wat er gebeurt is, maar er is iets niet goed. Hij heeft pijn en kan niet goed meer lopen. En ik moet nog wel op hem passen. Gelukkig, daar is het baasje, en hij ziet direct dat Maro pijn heeft. Hij belt even naar het vrouwtje, stopt Maro in een kooitje, en gaat naar de dierenarts. Uit ervaring weet ik, dat je daar niet moet zijn, die arme kat.

Het baasje komt alleen terug. Waar is Maro? Hij belt weer met het vrouwtje, en ik begrijp uit het verhaal, dat er een foto moet worden gemaakt van het pootje. Ja, zeg, moet hij daarvoor naar de dierenarts, het baasje maakt zoveel foto’s, dan had hij deze ook wel kunnen maken.

Nou ja, wat hoor ik nu. Omdat Maro nu toch onder narcose is, wordt hij meteen maar gecastreerd. Mooie boel, zeg, zonder te vragen. Het is voor het baasje te hopen, dat hij nooit onder narcose hoeft. Wie weet wat het vrouwtje dan laat doen.

Maro is weer terug. Om zijn pootje zit een groen verband. Hij is overstuur, en ik probeer hem te troosten. Dat valt niet mee, en hij ruikt zo raar. Gelukkig gaat hij nu slapen, en ik was hem goed. Vlug die vieze lucht weg. Hij heeft twee teentjes gebroken, volgens de dierenarts, en hij moet rustig aan doen met zijn pootje. Opeens rent hij als een gek door de kamer en het vrouwtje pakt hem vlug op. Dat gekke verband is er nu al af, en plakt vast aan zijn haren. Gelukkig peutert het vrouwtje het verband eraf.

Hij hoeft er geen nieuw verband meer om, en gelukkig gaat het nu beter met hem. Hij loop er al meer op, en speelt ermee. Wat ook betekent, dat hij mij weer gaat pesten, en met mij wilt spelen. Ik had niet verwacht dat ik me zo’n zorgen zou maken over dit zwarte mormel. 

Copyright © Thea Bekers 09-10-2010 

Vakantie

En daar gaan ze dan. Mijn baasje en vrouwtje. Samen op vakantie. Ik dacht het al, er werden van die grote dozen van de kast gehaald, vol kleding en spullen gepropt. Ze waren druk bezig over vliegtuigen en treinen en Italie. Ze gaan dus fijn weg. En ik dan? Moet ik met dat zwarte mormel hier achterblijven? Dat kun je toch geen gezelschap noemen. Okee, alleen is ook niets, maar Maro? Aahhh, het wordt toch nog leuk. Grada komt voor ons zorgen. En zij verwent ons heel erg. Ik denk dat zij mijn tactiek om meer van die lekkere snoepstaafjes te krijgen nog steeds niet door heeft. Ik zal Maro eens snel gaan vertellen hoe we dat samen gaan doen. Gelukkig begrijpt hij het wel snel. En het lukt prima. We komen niets te kort.

Zo, daar zijn ze weer. Doodmoe van de reis en van de vakantie. Ze zeggen dat ze blij zijn weer thuis te zijn, en ons weer te zien. Wij zijn ook blij, en laten ons fijn aanhalen. Ze vertellen veel over die vakantie. Ze hebben veel gedaan. In een gondel gezeten in Venetië. In de bergen gewandeld. Winkels bekeken. En het baasje heeft natuurlijk weer veel foto’s gemaakt. Ook een foto van een koe. Ga je daarvoor op vakantie? Neem een foto van mij, ik ben toch veel mooier als zo’n graskauwend beest.

Eigenlijk begrijp ik echt niet waarom ze op vakantie gaan. Druk van tevoren, doodmoe thuis. En dat moet leuk zijn? Ik weet niet wie nou de fijnste vakantie hadden, de baasjes, die doodmoe thuis kwamen. Of wij, wel alleen thuis, maar lekker verwend door Grada!

Copyright © Thea Bekers 08-10-2010 

Het kitten Maro

Nou wat een druktemaker is die Maro. Ik kan niet eens meer fatsoenlijk een dutje doen, even wat eten, en een gesprek met mijn baasjes voeren. Overal bemoeit hij zich mee. Hij rent als een gek door de kamer, springt bovenop me, en hij kan alles gebruiken om mee te spelen.

Maar hij is wel heel erg lief, spin de hele tijd maar door, het lijkt wel of er een motortje in zit. 's Morgens spelen we samen en ren ik ook door het huis, we vangen samen de vliegen, zeuren samen om nog meer eten. Dat is wel heel erg leuk. En door al die inspanning doen we lekker op de bank een dutje, ook samen.

Tot mijn verbazing zijn het baasje en het vrouwtje nog niet erg boos op hem geweest. Hij gooit, net als ik vroeger, de bloempotten om als hij een vlieg wilt vangen. Maar wat ik nog nooit gedaan heb is: een kabeltje van de koptelefoon van ons baasje doorbijten. Hij was op de computer muziek aan het luisteren, toen hij ineens niets meer hoorde. Het vrouwtje heeft erg moeten lachen, toen ze dit hoorde, en vond dat het baasje maar beter had moeten opletten. Hij groeit hard, maar eet ook heel erg veel, meer als ik. Gelukkig wordt er op gelet, dat ik ook mijn deel krijg. Niet vertellen hoor, maar ik pik ook vaak iets uit het bakje van Maro. Ik zorg ervoor dat hij schoon blijft, en was hem uitbundig. Alleen krijg ik al dat zwart er niet af, zo duurt het wel lang voordat hij net zo mooi is als ik. 

Nu ga ik weer even rusten, veel groetjes van Dante.

Copyright © Thea Bekers 24-07-2010

Wat is dat nou?

Er gebeuren hier rare dingen. Het deksel gaat van mijn kattebak, er wordt een bakje neergezet met kleine brokjes kattenvoer. Oei, mijn kooi wordt gepakt, moet ik alweer naar de dierenarts? Ik ben helemaal niet ziek, en die stomme prik heb ik kort geleden al gekregen! Maar wat nu! Ze gaan weg met een lege kooi, hoera ik hoef niet naar de dierenarts. Ze zijn weer terug met de kooi, maar niet meer leeg. Er zit een klein zwart mormeltje in, volgens het vrouwtje een vriendje voor mij. Bah, het mormel stinkt, ik blaas er eens flink naar. Maar het mormeltje blaast terug. Nou dat heeft dan geen nut, dan zal ik maar een gesprek met hem gaan voeren. Na dit kennismakingsgesprek was ik het mormel, hij heet trouwens Maro, volgens het vrouwtje. Zo nu ruikt het wat beter.

Maro is wel een kleine indringer, hij mag op mijn kattenbak, eet best veel, en zit al op mijn krabpaal. Dat is wel wennen, ik weet nog niet goed, of ik dat wel leuk vindt. Wel smaken die kleine brokjes goed, dus ik zorg er wel voor dat ik mijn deel ervan krijg. Hij slaapt ook in mijn mandje, ik moet hem wel gaan uitleggen, hoe je in zo'n mandje moet liggen. Zoals hij nu ligt, is nooit de bedoeling van een mandje geweest.

Wij spelen samen, alleen doe ik te wild, zeggen ze. Hoezo te wild? ik spring alleen maar bovenop hem, dat hij dan zo zwak is dat hij door zijn pootjes zakt, kan ik toch niet weten. Hij speelt trouwens ook vals, hij kruipt onder het bed, daar kan ik niet meer bij hem komen. En als ik dan lekker rustig lig, springt hij wel op mij, dat mag dan wel. En dat is eigenlijk niet eerlijk. Ik ga nu maar eens kijken wat het mormel, sorry Maro, weer aan het uitspoken is, ik moet toch wel een beetje op hem letten, anders doet hij misschien wel domme dingen. Ik laat nog wel weten hoe het verder met ons gaat, groetjes van Dante.

Copyright © Thea Bekers 10-06-2010