Rita was zo lief om mijn baasjes een mooie voederkrans kado te geven. Leuk voor op het balkon, dan kun je goed zien welke vogeltjes er op af komen. Maar ik begrijp het niet zo goed. Pierino heeft de krans hoog opgehangen, zodat ik er niets van stuk kan maken. Dat begrijp ik wel. Maar die vogeltjes maken die krans ook stuk. Ze zitten er op, en pikken eraan. Zelfs een dikke ekster wilde er met de hele krans vandoor gaan. En mag dat dan allemaal wel? Ik zal mijn baasjes wel helpen. Ik ga goed opletten, en elk vogeltje wegjagen. Ik heb een goede plek gevonden en doe mijn best. Maar wat een werk, die vogeltjes vliegen steeds weer op en neer. Zo heb ik er een stel weg, of er komen alweer nieuwe aan. Dat is geen doen.
Ik stop er mee. Ik ga het anders doen. Laat ze maar eten, tenslotte is het niet mijn idee geweest om die krans op te hangen. Hoe meer ze eten, hoe dikker ze worden. En dus ook weer trager, en dan zal het mij misschien ooit eens lukken om zo'n vliegende biefstuk te pakken. Sorry Rita, ook ik moet eten.
Copyright © Thea Bekers 22-01-2008
