maandag 10 maart 2008

Drukte

Het was gisteren niet echt een topdag. Och jee, wat een drukte was het. Ik had al een slechte nachtrust gehad door de herrie van de buren, we hadden een logee. Dat betekende dus een ontbijt in de huiskamer en niet in de keuken. Dus voor mij geen slokjes stiekem gekregen melk, geen aandacht. En wat bleven ze lang zitten, is er niets anders te doen als te ontbijten. Eindelijk er werd opgeruimd. Toch bleef het onrustig, de baasjes bleven in de keuken bezig.

En ja hoor, s'middags ging de bel, bezoek, en nog een keer en nog steeds meer. Wat een ellende, zo kom ik nooit aan mijn middagdutje toe. De huiskamer zat vol, allemaal lekkere dingen op tafel, vooral de kaaskoekjes waren interessant, maar denk maar niet dat ik de kans kreeg om er eentje te pakken, veel te veel mensen die meehielpen met het letten op mij en de tafel.

En weer gaat de bel, en daar komt nog meer bezoek! Wat een drukte. Daar heb je Bowen! Zou hij weer van die leuke ballonnen bij zich hebben, net zoals de vorige keer, waar ik zo leuk mee kon spelen en die zo'n apart geluid geven waarna er een grappige frommel overblijft. Jaaahhh, hij heeft ze bij zich. Ik zit al klaar om mee te spelen. Maar wat gebeurt er nu? Wat hoor ik? OOH NEE, hij heeft ook een stofzuigertje bij zich en gaat meteen aan de slag. Ik HAAT stofzuigers en verdwijn maar achter de computer. En elke keer als het weer rustig is en ik me weer aan de koekjes en ballonnen kan gaan wijden, begint Bowen weer met dat ding. Waarom brengen ze van die ondingen mee! Denken ze dan helemaal niet aan mij! Zo vuil is het huis van mijn baasjes toch niet. Uiteindelijk is het al avond en iedereen is vertrokken. Er staan nog wat koekjes op tafel en ik gebruik de gelegenheid om eindelijk eens rustig wat te eten. Hoewel rustig, het vrouwtje staat mopperend in de keuken met een theedoek naar mij te zwaaien. Ik zwaai vriendelijk terug met mijn staart en eet lekker door.

Maar de ellende is nog niet voorbij. Niet te geloven, weer bezoek. En dan gaat Pierino met Willie foto's maken. Ze klungelen maar wat aan, met lampen, doekjes en kettinkjes. Wat een moeite om zo'n kattenfiguur op de foto te krijgen. Ik doe daar niet zo moeilijk over, als ze van mij een foto maken, hoeft al die poespas niet.

Zo iedereen is weg, deze dag is voorbij. En dat noemen ze een feestdag, volgens mij zit er een steekje aan die twee los. Ze zijn zelf allebei hartstikke moe, maar vonden het toch wel een leuke dag. Bij het vrouwtje klopt dat steekje los wel, tenslotte hebben ze in haar hoofd zitten rommelen, maar het baasje is nu ook al besmet. En dan te bedenken dat er met mijn verjaardag niet eens een cadeautje af kon, ik was toch al verwend genoeg. Gelukkig is deze ellende maar eens in het jaar en ga ik vandaag uitrusten.

Copyright © Thea Bekers 10-03-2008