De hemel kwam naar beneden.

Nu weet ik waarom mijn baasjes zo boos waren om dat gedoe met die kerstboom. 

Ik heb jullie verteld van die ontploffingen op oudejaarsavond. En daarna heeft iedereen kunnen zien wat er gebeurde. De hemel was stuk geschoten en kwam in witte vlokken naar beneden. Ik zag ze voorbij dwarrelen voor het raam. Ik heb nog geprobeerd ze tegen te houden en op te vangen met mijn poten, maar dat lukte echt niet, het waren er veel te veel. En daar lag de hemel dan, op de grond, een grote witte massa. Volgens mijn baasjes nat en koud. Ik ben zo verstandig geweest lekker binnen te blijven en me niet in dat rare spul te begeven. Op televisie kon je het ook goed zien. 

Er waren veel mensen die het wel fijn vonden, die stonden dan buiten te glibberen of renden op smalle ijzertjes allerlei rondjes. Maar de meesten mopperden en hoopten dat de troep snel weg zou zijn. Gelukkig is het nu weg, en laten die grote mensen net zo verstandig zijn als ik, en niet meer van die ontploffingen veroorzaken. Want ik pas wel achter de wasmachine, maar met mijn baasjes erbij wordt het daar veel te vol.

Drukke feestdagen

Volgens mijn personeel zijn de feestdagen voorbij, en begint het gewone leventje weer. Welke feestdagen? Was er feest dan? Er is wel veel bezoek geweest. Er zijn veel lekkere dingen aan mijn neus voorbij gegaan, van alles werd op tafel gezet, ik mocht niet eens op de borden gaan liggen en op mijn gemak proeven. Door de drukte vergaten ze zelfs mij mijn eigen eten te geven. Onder die rare kerstboom werden veel ingepakte dingen gelegd, die ze daarna weer wegnamen en uitpakten. Over logica gesproken!

Het toppunt was wat ze oudejaarsavond noemden. Wat ik gedaan heb bij die kerstboom was nog niets! Buiten verging de hele wereld, een knallen en een vuur! En dat mag dan wel. Ik ben maar achter de wasmachine gaan zitten, voordat ik hier ook weer de schuld van krijg. En ik heb niet eens aan dat kleedje gezeten. De volgende dag was de herrie gelukkig voorbij, op een vuur na, wat de brandweer moest blussen.
Toch was het bezoek verder wel aardig voor mij, ze wilden me wel aaien en knuffelen.  Ze begrijpen nog steeds niet dat ik dat liever niet heb. Alleen als ik dat zelf wil, en dat is maar zelden. Al die handen aan mijn lijf, ik moet maar zien hoe ik dat
allemaal weer schoon krijg. Ik heb maar een kleine tong en een groot lijf met lange haren, dat is echt veel werk om te onderhouden. Gelukkig zijn nu al die “Feestdagen” voorbij, en gaan we over naar de gewone, rustige dagen. Gezellige dagen, eindelijk!

Copyright © Thea Bekers