dinsdag 29 december 2009

Het zit even niet mee

Soms zijn er van die dagen, dat een kat maar beter niet uit zijn mandje kan komen. Dat was vorige week het geval. Wie van mijn baasjes op het domme idee kwam, weet ik niet, maar ik moest weer eens mee naar de dierenarts. En dat terwijl ik helemaal gezond ben. Voor een controle noemen ze dat! Wat een onzin. Ik word in mijn bek gekeken, overal betast, met een naald geprikt, en wat is de conclusie? Ik heb een beetje tandsteen en ben 100 gram te zwaar. Wat een pietlut is die dierenarts! We krijgen proef zakjes speciale brokken mee voor mijn tanden.
Die worden dus meteen geprobeerd. Maar wat denken ze wel! Ik ben een kat, geen paard. Die brokken zijn veel te groot. Ik krijg kramp in mijn kaken. Ze bekijken het maar met die dingen. Ik eet ze echt niet! Mijn vrouwtje haalt mijn oude brokken weg en zegt dat ik ze echt wel ga eten als ik honger krijg. Dat had ze dus gedroomd.
Ik heb vier dagen volgehouden ze niet te eten, en als mijn baasje in de buurt was, stil bij mijn bakje te gaan zitten. En maar kijken. Hij vond het maar niks, en was bang dat ik verhongerde. Maar het vrouwtje hield vol. Bij die moest ik dus niet zijn, nog maar eens bij het baasje op mijn allerzieligste toer. En ja hoor! Gelukt! Hij kon het niet meer aanzien en gaf mij mijn oude brokjes terug. Heerlijk! Het vrouwtje had dit wel van het baasje verwacht, en kwam tot de ontdekking dat de 100 gram te veel er nu toch wel vanaf zouden zijn. Ben ik nu toch voor de gek gehouden?

Maar wat zeur ik over mijn onbelangrijke probleempjes. Zondagmorgen was er heel vroeg telefoon uit Maastricht met het slechte nieuws dat mijn kattevriendje Jupkje was overleden. Hij was zo gevonden door Nathalie, was helemaal niet ziek geweest, at en dronk goed. Dat is erg, arme Jupkje. Ik hoop dat hij geen pijn heeft gehad en in zijn slaap is gestorven. Ook deze dingen kunnen gebeuren, daar sta je gelukkig niet altijd bij stil.


Copyright © Thea Bekers

zaterdag 31 oktober 2009

Het zal toch...............

Volgens mij ben ik best een mooie kat, met een flinke bontjas van nature. Het vrouwtje is van mening dat er af en toe een kam door moet worden getrokken. Dit is natuurlijk onzin, dat kan ik met mijn tong veel beter, en dat laat ik na een paar minuten echt wel merken. Die kam doet pijn, maar mijn nagels en tanden veel meer. Dus het vrouwtje stopt dan wel. Nu komt er af en toe een gek hondje op bezoek, tenminste ze zeggen dat het een hondje is, maar dat betwijfel ik. Volgens mij is het een kruising tussen een varken en een hond, maar dan in minivorm. Hoewel een varken kun je nog trainen, dit geval niet, zeggen ze. Veel haar heeft het niet, heel kort, daar heb je niet eens een kam voor nodig. Dus ik vond eigenlijk wel, dat Spooky, ( zo heet dat hondje ) wel geluk had, het kammen valt wel mee. Maar wat heb ik me vergist. Het arme dier! Daar is kammen nog niets bij. Hij kwam binnen en wat hij nu toch aan had. Een JAS ! Spooky liep volkomen voor gek, het arme beestje ziet er zonder jasje al vreemd uit, maar dit slaat alles. Ik hoop dat mijn vrouwtje het bij die kam laat, en ook niet op die rare gedachten komt. Als ik Spooky was, zou ik het ding meteen stuk bijten. Een keer raakt toch het geld op, en kunnen ze geen nieuwe jasjes meer kopen. Dus Spooky, zet hem op, tanden er in, en scheuren maar. 

Spooky, een mopshond

Copyright © Thea Bekers 31-10-2009


zondag 26 april 2009

Bezoek met een kado

Het baasje en het vrouwtje waren plotseling wel heel erg actief. Wat zou er gaan gebeuren? Er werd schoongemaakt, bedden opgemaakt, veel boodschappen gehaald, dus wie weet, misschien komt er wel heel erg belangrijk bezoek. En ja hoor, vrijdagavond kwam er inderdaad bezoek. Mensen met een vreemde taal, en nog gekker, het baasje sprak plotseling net zo, Het vrouwtje gelukkig niet, aan haar gezicht kon je zien dat ook zij er niet veel van begreep. Maar ze waren wel heel erg aardig. Ze wilden met mij spelen, maar dat was te veel van het goede, een slimme kat doet voorzichtig. Ik heb me al laten aaien, dat was echt wel voldoende. De volgende dag gingen ze naar de stad, Nijmegen bekijken, het vrouwtje bleef bij mij. Ze waren al snel terug. Nijmegen was mooi, maar het waaide hard, vonden ze. Ik vond het wel meevallen, maar ik weet niet wat ze in dat verre land gewend zijn. Het baasje heeft altijd hele verhalen van winters met veel sneeuw en -20 graden. En dan naar huis voor een beetje wind! 's Middags gingen ze weer weg, wel een beetje zenuwachtig waren ze. Toen ze terugkwamen was het wel erger als een beetje wind. Een kooi met gekke geluiden! Vlug achter de wasmachine. Oooh nee, de badkamerdeur zit dicht. Dan achter de computer, staat ook te ver naar achteren. Wat nu? Vlug onder het bed. Mijn kop past er gelukkig onder, het deel wat er uitsteekt zal wel niet opvallen! Ik zie in elk geval niets! Mijn spullen worden uit de keuken gezet, er komt een plank tussen de kamer en de keuken. Nog meer rare geluiden! Gepiep, een raar miauwtje, geslobber en gekauw. Wat is er toch aan de hand? Dan toch maar mijn kop onder dat bed vandaan en eens heel voorzichtig gaan kijken. 
HEEL VOORZICHTIG!!! Wat zijn dat voor een rare katten? Een beetje lomp en niet zo heel erg slim, zo te zien. Volgens mij zijn ze niet gevaarlijk, en kan ik wel wat dichterbij komen. Goh, misschien kan ik er wel mee spelen. Dat zou wel fijn zijn, nu ben ik maar alleen. Even afwachten maar. Ze gaan nu weer in die kooi, en mee naar de slaapkamer. Morgen ga ik er wel mee spelen, en zal ik ze eens flink gaan wassen, want ze stinken wel. En ja hoor, 's morgens zijn ze weer in de keuken. Leuk! Eens kijken of ik er mee kan spelen. Neeeeee, ze worden weer in die kooi gestopt, er wordt afscheid genomen en ze gaan mee. Allebei nog wel, en ik dan, waarom mag er niet eentje bij mij spelen? Ik begrijp hier helemaal niets meer van. Een hoop werk, veel drukte en dan met niets overblijven. Jammer, weer alleen!!


"Brandy" en "Adone", Engelse Cocker Spaniels

Copyright © Thea Bekers 26-04-2009

zaterdag 17 januari 2009

De hemel kwam naar beneden.

Nu weet ik waarom mijn baasjes zo boos waren om dat gedoe met die kerstboom. 
Ik heb jullie verteld van die ontploffingen op oudejaarsavond. En daarna heeft iedereen kunnen zien wat er gebeurde. De hemel was stuk geschoten en kwam in witte vlokken naar beneden. Ik zag ze voorbij dwarrelen voor het raam. Ik heb nog geprobeerd ze tegen te houden en op te vangen met mijn poten, maar dat lukte echt niet, het waren er veel te veel. En daar lag de hemel dan, op de grond, een grote witte massa. Volgens mijn baasjes nat en koud. Ik ben zo verstandig geweest lekker binnen te blijven en me niet in dat rare spul te begeven. Op televisie kon je het ook goed zien. 
Er waren veel mensen die het wel fijn vonden, die stonden dan buiten te glibberen of renden op smalle ijzertjes allerlei rondjes. Maar de meesten mopperden en hoopten dat de troep snel weg zou zijn. Gelukkig is het nu weg, en laten die grote mensen net zo verstandig zijn als ik, en niet meer van die ontploffingen veroorzaken. Want ik pas wel achter de wasmachine, maar met mijn baasjes erbij wordt het daar veel te vol.


donderdag 1 januari 2009

Drukke feestdagen

Volgens mijn personeel zijn de feestdagen voorbij, en begint het gewone leventje weer. Welke feestdagen? Was er feest dan? Er is wel veel bezoek geweest. Er zijn veel lekkere dingen aan mijn neus voorbij gegaan, van alles werd op tafel gezet, ik mocht niet eens op de borden gaan liggen en op mijn gemak proeven. Door de drukte vergaten ze zelfs mij mijn eigen eten te geven. Onder die rare kerstboom werden veel ingepakte dingen gelegd, die ze daarna weer wegnamen en uitpakten. Over logica gesproken!
Het toppunt was wat ze oudejaarsavond noemden. Wat ik gedaan heb bij die kerstboom was nog niets! Buiten verging de hele wereld, een knallen en een vuur! En dat mag dan wel. Ik ben maar achter de wasmachine gaan zitten, voordat ik hier ook weer de schuld van krijg. En ik heb niet eens aan dat kleedje gezeten. De volgende dag was de herrie gelukkig voorbij, op een vuur na, wat de brandweer moest blussen.
Toch was het bezoek verder wel aardig voor mij, ze wilden me wel aaien en knuffelen.  Ze begrijpen nog steeds niet dat ik dat liever niet heb. Alleen als ik dat zelf wil, en dat is maar zelden. Al die handen aan mijn lijf, ik moet maar zien hoe ik dat
allemaal weer schoon krijg. Ik heb maar een kleine tong en een groot lijf met lange haren, dat is echt veel werk om te onderhouden. Gelukkig zijn nu al die “Feestdagen” voorbij, en gaan we over naar de gewone, rustige dagen. Gezellige dagen, eindelijk!


Copyright © Thea Bekers