Soms zijn er van die dagen, dat een kat maar beter niet uit zijn mandje kan komen. Dat was vorige week het geval. Wie van mijn baasjes op het domme idee kwam, weet ik niet, maar ik moest weer eens mee naar de dierenarts. En dat terwijl ik helemaal gezond ben. Voor een controle noemen ze dat! Wat een onzin. Ik word in mijn bek gekeken, overal betast, met een naald geprikt, en wat is de conclusie? Ik heb een beetje tandsteen en ben 100 gram te zwaar. Wat een pietlut is die dierenarts! We krijgen proef zakjes speciale brokken mee voor mijn tanden.
Die worden dus meteen geprobeerd. Maar wat denken ze wel! Ik ben een kat, geen paard. Die brokken zijn veel te groot. Ik krijg kramp in mijn kaken. Ze bekijken het maar met die dingen. Ik eet ze echt niet! Mijn vrouwtje haalt mijn oude brokken weg en zegt dat ik ze echt wel ga eten als ik honger krijg. Dat had ze dus gedroomd.
Ik heb vier dagen volgehouden ze niet te eten, en als mijn baasje in de buurt was, stil bij mijn bakje te gaan zitten. En maar kijken. Hij vond het maar niks, en was bang dat ik verhongerde. Maar het vrouwtje hield vol. Bij die moest ik dus niet zijn, nog maar eens bij het baasje op mijn allerzieligste toer. En ja hoor! Gelukt! Hij kon het niet meer aanzien en gaf mij mijn oude brokjes terug. Heerlijk! Het vrouwtje had dit wel van het baasje verwacht, en kwam tot de ontdekking dat de 100 gram te veel er nu toch wel vanaf zouden zijn. Ben ik nu toch voor de gek gehouden?
Maar wat zeur ik over mijn onbelangrijke probleempjes. Zondagmorgen was er heel vroeg telefoon uit Maastricht met het slechte nieuws dat mijn kattevriendje Jupkje was overleden. Hij was zo gevonden door Nathalie, was helemaal niet ziek geweest, at en dronk goed. Dat is erg, arme Jupkje. Ik hoop dat hij geen pijn heeft gehad en in zijn slaap is gestorven. Ook deze dingen kunnen gebeuren, daar sta je gelukkig niet altijd bij stil.
Copyright © Thea Bekers
